Tag: Mali Ambasadorzy

Nazywam się – Piotr PlutaMam – 15 latChorowałem na – Chłoniaka HodgkinaZanim zachorowałem – chodziłem do 4 klasy szkoły podstawowej, kiedy zachorowałem na raka. Bardzo dużo się śmiałem, ciesząc każdą codzienną chwilą. Wiedziałem, że dzieci mogą chorować. Ja, też od urodzenia zmagam się z problemami zdrowotnymi.Z czasu mojej choroby najbardziej pamiętam – zabawy i wzajemne wsparcie moich chorych przyjaciół, rozmowy, czytanie książek na świetlicy, rysowanie z Paniami nauczycielkami. I w ogóle pamiętam wszystkich dzielnych wojowników, wszystkich lekarzy, pielęgniarki i bliskich....

Nazywam się Maja Suchanek. Mam 16 lat.Chorowałam na mięsaka Ewinga.Zanim zachorowałam, spędzałam czas na odkrywaniu tego, co wciąż mi nieznane, zawsze z uśmiechem czekałam na atrakcje kolejnego dnia. Podróżowałam, czytałam, słuchałam, w różnych formach poznawałam nowe twarze, nowe kultury – obracałam się wokół czarująco beztroskich realiów życia dziecka. Jesienią 2014 roku tę codzienność unicestwiła diagnoza: rak, z którym od tego momentu miałam walczyć. Choroba diametralnie zmieniła moją dotychczasową rzeczywistość na wielu płaszczyznach, ale nigdy nie odebrała mi uśmiechu. Wzbogaciła...

Nazywam się KorneliaMam 10 latChorowałam na nefroblastome – guz WilmsaZanim zachorowałam, byłam radosną, pogodną, uśmiechniętą czterolatką, która właśnie miała rozpocząć swoją przygodę w przedszkolu.  Lubiłam spacery, jazdę na hulajnodze oraz szaleństwa na placu zabaw. Nie zdawałam sobie wtedy sprawy z tego, że dzieci mogą chorować na tak poważne i groźne dla życia choroby tj. nowotwór. Nigdy nie myślałam, że z dnia na dzień wesołe życie zamieni się, w ból, cierpienie i rozłąkę z najbliższymi.Z tych wszystkich smutnych dni, gdy chorowałam, najbardziej pamiętam przyjaciół,...

Nazywam się Anastazja.Mam 15 lat.Chorowałam na ostrą białaczkę limfoblastyczną.Zanim zachorowałam, chodziłam do szkoły i jeździłam na łyżwach – nigdy nie pomyślałam, że mogłabym to stracić. Byłam zwykłym dzieckiem – spotykałam się z przyjaciółmi i bawiłam się w wolnych chwilach.Z czasu mojej choroby najbardziej pamiętam ciągnący się miesiącami smutek oraz moich bliskich, którzy przez cały czas byli przy mnie. Mimo że przystosowałam się do nowych okoliczności mojego życia i chwilami zapomniałam o ciężarze, który miałam na swoich barkach, nigdy nie zapomnę już towarzyszącego mi...